Voor deze rubriek lees ik de eerste 50 bladzijden van een nieuw boek, breng verslag uit van mijn leeservaring en beantwoord ten slotte de vraag: lees ik door in dit boek... of toch maar niet?
Vandaag: Pop. 1280, een komische misdaadroman van Jim Thompson uit 1964 (Mulholland Books).
Wie? Jim Thompson (1906-1977) is de auteur van o.m. The killer inside me en van het scenario voor Stanley Kubricks films The killing en Paths of glory. Hij schreef voor populaire blaadjes als True Detective, die vandaag hun naam lenen aan HBO-series.
Buzz? Nee. Ik heb dit boek gekocht omdat mijn favoriete Spaanse boekhandel, La central, de biografie van Jim Thompson prominent uitstalde, en ik geïntrigeerd raakte.
Vooroordeel van de dag? Niet al die gevierde “literaire crime-fiction writers” zijn echt hun geld waard. De reputatie van Raymond The big sleep Chandler, bijvoorbeeld, vind ik enigszins opgepompt.
Wat was de vraag? Is negen uur slaap per nacht wel voldoende?
De eerste vijftig bladzijden... Dit boek greep me bij de lurven op bladzijde 1. De man die het woord neemt is sheriff Nick Corey en hij doet dat in zo’n smakelijke ‘Southern drawl’, met de herhalingen en de ‘ik zei... zei ik’-constructies die zo typisch zijn voor de taal van laaggeschoolden. Op die eerste bladzijde klaagt hij over zijn zorgen. Die verhinderen hem te eten of te slapen. Maar opgelet: ‘verhinderen te eten’ betekent dat Corey zijn bord met ‘maybe half a dozen pork chops and a few fried eggs and a pan of hot biscuits with grits and gravy’ niet helemààl leeg krijgt. En ‘verhinderen te slapen’ betekent dat hij, heel irritant!, al na acht of negen uur van ononderbroken slaap weer wakker wordt.
Corey is een lui en corrupt mens, met één bekommernis: zijn luizenbaantje van sheriff in het gat Potts County (bevolking: 1280 zielen) behouden.
De stem van Corey grijpt je, zoals gezegd, bij de lurven. Je hoort hem meteen, en je weet ook meteen: ik moet opletten, want deze man laat niet in zijn kaarten kijken. En inderdaad, uit die eerste vijftig bladzijden valt af te leiden dat Corey zich veel dommer voordoet dan hij is. Het is een overlevingsstrategie, bedoeld om zogenaamde vrienden in de luren – ‘lurven’, ‘luren’, it’s one of those days... – te leggen.
Hoe gelezen? Pop. 1280 is, zoals gezegd, mijn kennismaking met het werk van crime writer Jim Thompson. Wat me vooral trof, is dat dit eerder humoristische dan hardboiled fictie is. Ik heb meermaals hardop gelachen. En net als je je ontspant en wacht op je volgende lachbui, gaat Thompson de diepte in en maakt hij van de schertsfiguur Nick Corey opeens een gekwetst mens: psychologisch en fysiek mishandeld door zijn vader, die al Nicks verdiensten categorisch ontkende.
If I was any good, then I couldn’t be the low-down monster that had killed my own mother in getting born. And I had to be that. He had to have someone to blame.
Volgt een ultrakorte samenvatting van Nicks karakter: ‘...a fella has to have someone that likes him.’
Maar dat Corey menselijk is, maakt hem nog niet likable. Na dit moment van introspectie schiet hij twee souteneurs dood en framet een collega voor de dubbele moord.
Doorlezen? Ja, dit is spek naar mijn bek. (Het is écht één van die dagen.)
Maandag:
doorlezen of niet in De poppendokter van Diane Broeckhoven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten