Bert Natter begint zijn derde roman heel Hollands en hedendaags, maar voor je het weet lees je een Amerikaanse bestseller.
Een mislukte student Muziekwetenschappen wordt per ongeluk professionele talkshowgast. ‘Omdat ik op ongezouten wijze mijn mening gaf over zaken waar ik geen verstand van had, mocht ik algauw elke week bij een ander programma verschijnen om daar verder te kankeren.’ Bas Lesage is iets te slim om niet te weten dat hij niet erg slim is. Ook als de handeling zich verplaatst naar 2020, kijkt hij naar zijn leven met iets te veel inzicht: het wordt bepaald ‘door onmogelijkheden, door dingen die ik niet kon’. De auteur legt sowieso alles uit, alle kaarten op tafel.
Na de dood van zijn zus (overdosis) stuit Bas op een vergeten project, nooit serieus overwogen en nu voelt het als noodzakelijk: ‘misschien was het in een poging de klok terug te zetten’. Intussen zijn we dik honderd bladzijden ver en Natter moet nog steeds zijn onderwerp aansnijden: Johann Gottlieb Goldberg (1727-1756), barokcomponist, alleen nog bekend omdat Bachs befaamde variaties naar hem genoemd zijn. Of zouden zijn.
Over Bach en zijn leerling Goldberg doen allerlei verhalen de ronde. In het boekje waarmee Bas zijn blablacarrière begon, zette hij alle onweerlegbare feiten over Bach op een rijtje, zonder de mythen en veronderstellingen; het was een dun boekje. Nu wil hij dat doen voor Goldberg. Eerherstel voor de vergeten leerling.
Bas trekt naar Dresden, waar een excentrieke dode hem een reeks sporen naar de waarheid over Goldberg heeft nagelaten. Er hangt een air van mysterie rond dit alles. Was Goldberg wel zijn echte naam? Hoe belandde de ‘Notenvreter’ in een kerker onder het kasteel van Kuttenberg? Hoe betrouwbaar en hoe clean is de “erfenis” die Bas kreeg? Het leest als een Amerikaanse bestseller; zelfs Dan Brown is niet ver weg. Na nog eens honderd bladzijden oude documenten citeren, neemt Natter zijn onverwachte bocht: Bas begint Goldbergs verhaal te “leven”. Hij belandt in lange fantasieën waarin hij episodes meebeleeft van diens leven. Geen teletijdmachine nodig, hij is gewoon opeens in het verleden.
Dat is best origineel: Natter kan heel efficiënt een verleden tot leven brengen, maar ook schrijven dat Goldberg op Woodstock lijkt op te treden... Hij hoeft zich niet te houden aan de regels van de historische roman. ‘Het is of Goldberg en ik in een toneelstuk van het ene bedrijf naar het volgende lopen’, legt Natter (immer behulpzaam) uit. Tussendoor komt ook Bas’ liefdesleven en de relatie met zijn losgeslagen zus aan bod. Lekker zappen. Nu zitten we in een spannende avonturenroman, over een wereld waarin monarchen het leven van hun onderdanen met een vingerknip kunnen maken of breken. Een wereld met echte stakes, dus.
Natter heeft een prima pageturner geschreven, met veel afwisseling, vlotte dialogen en net iets te weinig verrassingen om de abundante omvang te rechtvaardigen. Natter weet hoe hij de lezer in een scène kan trekken (je ziet het sowieso allemaal voor je als in een film) en het resultaat is een professioneel gemaakte turf treinlectuur. En zoals dat bij een pageturner hoort staat de stijl nooit in de weg van de inhoud: de zinnen zijn louter vervoermiddel voor het verhaal. Van de virtuositeit van Bachs variaties bevat de stijl alleszins geen echo’s.
Bert Natter, Goldberg.
Thomas Rap, 630 blz., € 22,90
Een mislukte student Muziekwetenschappen wordt per ongeluk professionele talkshowgast. ‘Omdat ik op ongezouten wijze mijn mening gaf over zaken waar ik geen verstand van had, mocht ik algauw elke week bij een ander programma verschijnen om daar verder te kankeren.’ Bas Lesage is iets te slim om niet te weten dat hij niet erg slim is. Ook als de handeling zich verplaatst naar 2020, kijkt hij naar zijn leven met iets te veel inzicht: het wordt bepaald ‘door onmogelijkheden, door dingen die ik niet kon’. De auteur legt sowieso alles uit, alle kaarten op tafel.
Na de dood van zijn zus (overdosis) stuit Bas op een vergeten project, nooit serieus overwogen en nu voelt het als noodzakelijk: ‘misschien was het in een poging de klok terug te zetten’. Intussen zijn we dik honderd bladzijden ver en Natter moet nog steeds zijn onderwerp aansnijden: Johann Gottlieb Goldberg (1727-1756), barokcomponist, alleen nog bekend omdat Bachs befaamde variaties naar hem genoemd zijn. Of zouden zijn.
Over Bach en zijn leerling Goldberg doen allerlei verhalen de ronde. In het boekje waarmee Bas zijn blablacarrière begon, zette hij alle onweerlegbare feiten over Bach op een rijtje, zonder de mythen en veronderstellingen; het was een dun boekje. Nu wil hij dat doen voor Goldberg. Eerherstel voor de vergeten leerling.
Bas trekt naar Dresden, waar een excentrieke dode hem een reeks sporen naar de waarheid over Goldberg heeft nagelaten. Er hangt een air van mysterie rond dit alles. Was Goldberg wel zijn echte naam? Hoe belandde de ‘Notenvreter’ in een kerker onder het kasteel van Kuttenberg? Hoe betrouwbaar en hoe clean is de “erfenis” die Bas kreeg? Het leest als een Amerikaanse bestseller; zelfs Dan Brown is niet ver weg. Na nog eens honderd bladzijden oude documenten citeren, neemt Natter zijn onverwachte bocht: Bas begint Goldbergs verhaal te “leven”. Hij belandt in lange fantasieën waarin hij episodes meebeleeft van diens leven. Geen teletijdmachine nodig, hij is gewoon opeens in het verleden.
Dat is best origineel: Natter kan heel efficiënt een verleden tot leven brengen, maar ook schrijven dat Goldberg op Woodstock lijkt op te treden... Hij hoeft zich niet te houden aan de regels van de historische roman. ‘Het is of Goldberg en ik in een toneelstuk van het ene bedrijf naar het volgende lopen’, legt Natter (immer behulpzaam) uit. Tussendoor komt ook Bas’ liefdesleven en de relatie met zijn losgeslagen zus aan bod. Lekker zappen. Nu zitten we in een spannende avonturenroman, over een wereld waarin monarchen het leven van hun onderdanen met een vingerknip kunnen maken of breken. Een wereld met echte stakes, dus.
Natter heeft een prima pageturner geschreven, met veel afwisseling, vlotte dialogen en net iets te weinig verrassingen om de abundante omvang te rechtvaardigen. Natter weet hoe hij de lezer in een scène kan trekken (je ziet het sowieso allemaal voor je als in een film) en het resultaat is een professioneel gemaakte turf treinlectuur. En zoals dat bij een pageturner hoort staat de stijl nooit in de weg van de inhoud: de zinnen zijn louter vervoermiddel voor het verhaal. Van de virtuositeit van Bachs variaties bevat de stijl alleszins geen echo’s.
Bert Natter, Goldberg.
Thomas Rap, 630 blz., € 22,90
Geen opmerkingen:
Een reactie posten