Recensie, kort // Denken met dichtgeknepen aars

Ook in het debuut van Rebekka de Wit (1985) – eigenlijk Nederlandse, maar zo actief in het Vlaamse theater dat we haar graag inpalmen – wordt er gerouwd. Tijd om te vluchten, dus. Dit keer niet één persoon naar Parijs, maar een heel gezin naar een kampeerplek in Frankrijk. (Frankrijk, rouwland!) Aanleiding: de dood van de moeder en van de verloofde van de oudste dochter. De jongste dochter functioneert als verteller. 

Dit is geen doorsneegezin. Met een theoloog als vader en een creatieve moeder, hebben de kinderen al jong geleerd om dingen niet voetstoots aan te nemen. Er wordt in Frankrijk dan ook vooral gepraat. Bijvoorbeeld over mensen die je afschepen ‘met iets algemeens (...) op een toon die naar wijsheid ruikt’. Dat in het leven de weg belangrijker is dan de bestemming, of zo. ‘Dat heeft iedereen toch op zijn wc hangen?’ Een volgende discussie vertrekt van een Shakespeare-citaat: ‘The choices we make dictate the lives we lead.’ Ook daar heeft de vertelster haar bedenkingen bij. Veel in het leven is niet het gevolg van keuzes, maar de dingen die we doen beïnvloeden wel vaak andere levens. De correcte zin zou moeten zijn: ‘The choices I make dictate the lives we lead.’ 

Het verhaal gaat nergens heen (tenzij je gehannes met tentstokken en gebabbel over de temperatuur van limonade als een plot wil beschouwen), maar De Wits meanderende vertelling komt soms toch bij rake conclusies uit. 

Er is iets eigenaardigs aan de gang met De Wits vertelster. Lange tijd lijkt het alsof hier een jong meisje aan het woord is, iemand van een jaar of twaalf, wier onschuldige blik tot aperte observaties lijdt. Zeg maar: het ‘Libelle – Brief van de week’-perspectief. Niettemin lees je ook bedenkingen die niet te verzoenen zijn met de denkwereld van een tien- of twaalfjarige. En in een passage over de invloed van internet op huiswerk is het duidelijk dat er een volwassene aan het woord is. Het klopt gewoon niet.

Over het algemeen maakt We komen nog één wonder tekort een gecrispeerde indruk. De Wit lijkt bang te zijn dat haar personages eens iets gaan doén, of dat haar zinnen echt gaan vloeien. Vooral lijkt ze zich in het naamloze hoofdpersonage te verschuilen, wat niet de hele tijd lukt. Als De Wit wil groeien als schrijfster, moet ze allereerst uit haar zelfgebouwde kooi breken. 

Rebekka de Wit, We komen nog één wonder tekort. 

Atlas Contact, 175 blz., € 17,99