Ironie en overtuiging clashen, zoals ze dat bij Grunberg altijd doen.
Het tweede bestand is een uitloper van de roman Het bestand (2015), maar die hoef je niet gelezen te hebben om het verhaal van Lillian te kunnen volgen.
Lillian was betrokken bij de creatie van een worm, ‘Christus’ genaamd, een virus dat via het internet de beschaving zal ontredderen. Maar voorlopig is alleen Lillian zelf ontredderd. Verlaten door de vader van het kind dat in haar groeit (en dat ze een ‘virus’ noemt), gedwongen weer bij haar moeder in te trekken... Geen wonder dat Lillian snakt naar het moment waarop Christus zal toeslaan.
Wie ‘Arnon Grunberg’ hoort, denkt meteen aan ironie. Toch is dat niet het hele verhaal. Ironie is zijn toon, maar zijn onderwerp is zekerheid. Grunbergs personages klauwen zich vast aan een overtuiging. Misschien gebruikt Grunberg hen wel om zichzelf van iets, maakt niet uit wat, te overtuigen. Ook Het tweede bestand draait rond zekerheden (Christus zal de samenleving vernietigen, vroeg of laat zal de politie Lillian wegvoeren) die afbrokkelen, om aan het einde toch een voorzichtige comeback te maken. Lillians leven is droevig, haar zekerheden zijn belachelijk – maar Grunberg geeft dit alles een verleidelijk kantje. Is haar extremisme niet interessanter dan het banale feit dat ze is bedrogen door de vader van haar twee “virussen”?
Het tweede bestand is een hele korte Grunberg (55 paginaatjes tekst), die vooral doet verlangen naar meer. Voorbeeld: Lillian bedenkt ‘Christus II’, een programma dat niet verwoesting maar liefde nastreeft. Christus II kent de juiste woorden om mensen via sms of app’je gelukkig te maken. Natuurlijk zijn al die woorden gelogen. De instantie die spreekt is een machine, geen mens. Maar: ‘een mens is ook maar een machine, en over de geslaagdheid van die machine lopen de meningen uiteen.’ De Christus II-verhaallijn heeft potentieel – veel meer dan Grunberg ermee aanvangt.
Arnon Grunberg, Het tweede bestand.
Nijgh & Van Ditmar, 61 blz., € 9,99
Het tweede bestand is een uitloper van de roman Het bestand (2015), maar die hoef je niet gelezen te hebben om het verhaal van Lillian te kunnen volgen.
Lillian was betrokken bij de creatie van een worm, ‘Christus’ genaamd, een virus dat via het internet de beschaving zal ontredderen. Maar voorlopig is alleen Lillian zelf ontredderd. Verlaten door de vader van het kind dat in haar groeit (en dat ze een ‘virus’ noemt), gedwongen weer bij haar moeder in te trekken... Geen wonder dat Lillian snakt naar het moment waarop Christus zal toeslaan.
Wie ‘Arnon Grunberg’ hoort, denkt meteen aan ironie. Toch is dat niet het hele verhaal. Ironie is zijn toon, maar zijn onderwerp is zekerheid. Grunbergs personages klauwen zich vast aan een overtuiging. Misschien gebruikt Grunberg hen wel om zichzelf van iets, maakt niet uit wat, te overtuigen. Ook Het tweede bestand draait rond zekerheden (Christus zal de samenleving vernietigen, vroeg of laat zal de politie Lillian wegvoeren) die afbrokkelen, om aan het einde toch een voorzichtige comeback te maken. Lillians leven is droevig, haar zekerheden zijn belachelijk – maar Grunberg geeft dit alles een verleidelijk kantje. Is haar extremisme niet interessanter dan het banale feit dat ze is bedrogen door de vader van haar twee “virussen”?
Het tweede bestand is een hele korte Grunberg (55 paginaatjes tekst), die vooral doet verlangen naar meer. Voorbeeld: Lillian bedenkt ‘Christus II’, een programma dat niet verwoesting maar liefde nastreeft. Christus II kent de juiste woorden om mensen via sms of app’je gelukkig te maken. Natuurlijk zijn al die woorden gelogen. De instantie die spreekt is een machine, geen mens. Maar: ‘een mens is ook maar een machine, en over de geslaagdheid van die machine lopen de meningen uiteen.’ De Christus II-verhaallijn heeft potentieel – veel meer dan Grunberg ermee aanvangt.
Arnon Grunberg, Het tweede bestand.
Nijgh & Van Ditmar, 61 blz., € 9,99
Deze bespreking verscheen in de Standaard der Letteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten