Na tien jaar stilte schreef Tien Van Mierlo (Het geluk van jonge vaders) een tweede roman.
Een paar is twee vertrekt van de zussen Gebruers. Alle drie zijn ze getrouwd, en in elk huwelijk loopt iets mis. Overspel (of zoals Van Mierlo het noemt: een ‘scheefstoot’) is aan de orde van de dag. Er wordt onderhandeld, bekeken wat er nog gered kan worden. De reacties van de bedrogenen zijn vaak verrassend, en als er iets uitlekt, heeft dat evenmin altijd logische gevolgen. Van Mierlo doorspekt het geheel met surrealistische elementen (een zelfmoordenaar die misschien nooit bestond, een epidemie van zelfontbrandingen), terwijl de personages kibbelen over de Belgische regeringsvorming (alles speelt zich af in 2010).
De mannelijke personages hebben vaak een suïcidaal trekje. Ze nemen weinig initiatief. De erg verlegen man van Greet Gebuers, bijvoorbeeld, noemt zich de ‘man met de lede ogen’. Overspel lijkt wel het enige risico dat ze durven nemen in het leven. Veel plezier beleven ze er dan ook niet aan. Greets man, in een hotel verveeld wachtend op een andere vrouw: ‘Wat een pijniging, dit overspel.’
Het eerste verhaal (want dit is meer een verhalenbundel dan een roman), “De koude kant”, is amusant zonder echt te overtuigen; bijna honderd bladzijden quasi-neurotisch gepieker boeiend houden is niet iedereen gegeven. Het tweede, “Stef heeft een stijve”, is even vreemd als laugh out loud-grappig, voornamelijk door de dominantie van Van Mierlo’s belangrijkste talent: dialogen schrijven. Het derde, “De Vlaamse polygamie”, begint veelbelovend, maar de auteur wil hier blijkbaar alle verhaallijnen bevredigend afronden en dat lukt niet echt. Het boek breekt plots af, met veel onbeantwoorde vragen en een onbevredigd gevoel.
Met een wat subtielere landing had Een paar is twee prima humoristisch entertainment kunnen zijn. Van Mierlo moet gewoon wat vaker publiceren.
Toon Van Mierlo, Een paar is twee.
Uitgeverij Vrijdag, 251 blz., € 19,95
Deze bespreking verscheen in de Standaard der Letteren.
Een paar is twee vertrekt van de zussen Gebruers. Alle drie zijn ze getrouwd, en in elk huwelijk loopt iets mis. Overspel (of zoals Van Mierlo het noemt: een ‘scheefstoot’) is aan de orde van de dag. Er wordt onderhandeld, bekeken wat er nog gered kan worden. De reacties van de bedrogenen zijn vaak verrassend, en als er iets uitlekt, heeft dat evenmin altijd logische gevolgen. Van Mierlo doorspekt het geheel met surrealistische elementen (een zelfmoordenaar die misschien nooit bestond, een epidemie van zelfontbrandingen), terwijl de personages kibbelen over de Belgische regeringsvorming (alles speelt zich af in 2010).
De mannelijke personages hebben vaak een suïcidaal trekje. Ze nemen weinig initiatief. De erg verlegen man van Greet Gebuers, bijvoorbeeld, noemt zich de ‘man met de lede ogen’. Overspel lijkt wel het enige risico dat ze durven nemen in het leven. Veel plezier beleven ze er dan ook niet aan. Greets man, in een hotel verveeld wachtend op een andere vrouw: ‘Wat een pijniging, dit overspel.’
Het eerste verhaal (want dit is meer een verhalenbundel dan een roman), “De koude kant”, is amusant zonder echt te overtuigen; bijna honderd bladzijden quasi-neurotisch gepieker boeiend houden is niet iedereen gegeven. Het tweede, “Stef heeft een stijve”, is even vreemd als laugh out loud-grappig, voornamelijk door de dominantie van Van Mierlo’s belangrijkste talent: dialogen schrijven. Het derde, “De Vlaamse polygamie”, begint veelbelovend, maar de auteur wil hier blijkbaar alle verhaallijnen bevredigend afronden en dat lukt niet echt. Het boek breekt plots af, met veel onbeantwoorde vragen en een onbevredigd gevoel.
Met een wat subtielere landing had Een paar is twee prima humoristisch entertainment kunnen zijn. Van Mierlo moet gewoon wat vaker publiceren.
Toon Van Mierlo, Een paar is twee.
Uitgeverij Vrijdag, 251 blz., € 19,95
Deze bespreking verscheen in de Standaard der Letteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten